Kamstrup begon met een sandbox-opstelling in haar eigen achtertuin. Hier werden een aantal prototypes getest. Hier boorden de ontwikkelingsingenieurs van Kamstrup en operationeel assistent van Waterbedrijf Skanderborg, Frank Nielsen, gaten in testleidingen en luisterden zij vervolgens.
”We hebben veel tijd besteed aan het filteren van het geluid – herkennen en elimineren van geluidsbronnen zoals verkeer, een wasmachine, etc.,” legt Stig Knudsen uit, en hij vervolgt: Als je iemand hebt met jaren operationele ervaring die samenwerkt met een ingenieur met een universitaire opleiding, wordt het heel nerdy - en heel productief.”
Prototypes werden achtereenvolgens opgesteld op verschillende plaatsen in het distributienet van Waterbedrijf Skanderborg; als onderdeel van geplande renovaties of in gebieden met verdenkingen van lekkages waarbij de prototypes dan hielpen bij het lokaliseren ervan.
Eerst zorgde Waterbedrijf Skanderborg ervoor dat de meter werd getest met de correcte geluidsbronnen, maar een andere, even waardevolle bijdrage was hun kennis van geluid in het drinkwaternet. Dit was een compleet nieuw gebied voor Kamstrup: welk geluid maakt een gat? ”We moesten uitzoeken hoe een lekkage klinkt”, legt Stig Knudsen uit.
Luisterbijeenkomsten werden georganiseerd voor Kamstrup en Skanderborg Utility om juist dat te bespreken, omdat het geluid van geboorde gaten heel anders is dan het geluid van een breuk of lekkage. ”Gebaseerd op onze ervaring, wisten we dat het boren van een gat in een leiding niet overeenkomt met de werkelijkheid – in werkelijkheid is een breuk meestal een scheur in de leiding, wat een meer fluitend geluid maakt dan een rond gat", legt Frank Nielsen uit.
Skanderborg Utility bood Kamstrup daarom echte stukken leiding aan met lekkagegaten om te onderzoeken en testen om zo uit te vinden hoe het type leiding, materiaal, samenstelling, druk, etc. het geluid van een lek kan beïnvloeden. Dit werk was cruciaal voor de ontwikkeling van de nieuwe meter, legt Stig Knudsen uit: ”De meter luistert de hele dag, maar met het laagste niveau van achtergrondgeluid, zodat we een vertrekpunt hebben. Maar toen we begonnen, wisten we niet waar we naar moesten zoeken. Nu weten we hoe een lek klinkt.”